maandag 28 augustus 2006

Colmar

Vandaag ben ik aangekomen in Colmar. Dat zal mijn laatste dag in de Vogezen zijn. Vanaf donderdag heb ik een heel mooie tocht door het oostelijke deel van de Vogezen gemaakt en ik wil jullie toch graag daar van laten meegenieten.

Alsace

Eigenlijk heet het hier Alsace. Er wordt hier een dialect gesproken dat ze "Elsassisch" noemen. Het lijkt heel veel op Duits. De oudere mensen die het spreken verstaan je heel goed als je Duits spreekt, maar ze kunnen het niet spreken. Gelukkig versta ik omgekeerd hun dialect ook weer redelijk. Uiteindelijk komen we er met Frans altijd weer uit.De streek zelf lijkt heel veel op de plaatjes van Anton Pieck en de Efteling. Ieder stadje heeft wel een kerktoren of een toren boven een stadspoort, waar een ooievaarsnest (met ooievaar!!) op staat.



Struthof
Vrijdag 25 augustus ben ik langs een voormalig concentratiekamp uit de tweede oorlog gekomen. De Fransen noemen het Struthof en het ligt in de gemeente Natzwiller. Het is steeds weer indrukwekkend en angstaanjagend om te zien hoe mensen kunnen veranderen in niets ontziende slagers. Er zijn daar meer dan 22.000 mensen omgekomen door zeer slechte werkomstandigheden, honger, geen ziekenzorg, gaskamers en executies. Als je meer informatie over Struthof wilt lezen. Kijk dan hier.

Mont Saint Odile

Vrijdagavond en -nacht heb ik doorgebracht in een echt klooster. Past natuurlijk helemaal in een voetreis naar Rome. Helaas waren er bijna geen nonnetjes meer (er waren er nog vier over, maar ik heb er geen gezien). Maar de plek en de omgeving waren heel inspirerend. Het klooster is in de middeleeuwen gesticht door de beschermheilige van de Vogezen Sint Odilia op een ver vooruitstekende berg die inmiddels ook haar naam heeft gekregen.

Ze hebben op tijd het roer omgegooid en de oude zusterverblijven omgebouwd tot eenvoudige hotelkamers. De oude refter is een mooi restaurant waar je goede smaalvolle maaltijden kunt krijgen (a la carte of de “daghap”). De omgeving nodigt uit tot mooie wandelingen. Er is ruim gelegenheid tot bezinning, studie of recreatie. Kortom het kloosterkarakter is wel behouden gebleven, maar iedereen die de omgeving en de kloostersfeer waardeert kan terecht. Als je meer wilt weten klik dan hier. Het lijkt wel een gratis reklamespotje.

Adieu GR5
Ik heb de afgelopen twee weken de GR5 gevolgd op mijn route vanaf Thionville (eigenlijk Maastricht) naar Ribeauvillé, waar ik gisteren was. Vandaag heb ik mijn eigen route uitgestippeld naar Colmar. Intussen heb ik een haat-liefde verhouding opgebouwd met de GR5. Enerzijds brengt hij (of is het een zij?) je naar hele mooie en of interessante plekken, anderzijds maakt de GR5 soms slingers naar alle windrichtingen, waarbij je na twee uur lopen tot de conclusie komt dat je nog maar een paar kilometer echt bent opgeschoten. De GR5 is het product van een Frans poldermodel. Iedere gemeente die mee moest(?) werken eiste natuurlijk dat de route door de dorpskern ging zodat de lokale middenstand (die er niet meer is) er ook nog wat aan had. Een en ander is me bevestigd door een paar ambtenaren in het café (voor koffie!) die als (enige?) taak hadden de bewegwijzering van de GR5 te onderhouden. Ze waren natuurlijk ook benieuwd wat ik van de bewegwijzering vond.
Ik heb (niet in hun bijzijn) een aantal keer de GR5 echt uitgescholden en ben eerlijk gezegd ook een paar keer afgeweken van de route. Tijdens (of beter gezegd dagelijks na) het lopen van de GR5 heb ik een boek gelezen van Stephen King “Harten in Atlantis” (met dank aan Stijn). Daarin wordt ook een haat/liefde verhouding uit de doeken gedaan die de hoofdpersoon heeft met schoppen vrouw tijdens het kaartspel “harten jagen” – bij ons in Brabant noemen ze dat spel “schoppen betten” (overigens waar wordt er nog gekaart tegenwoordig?). Datzelfde gevoel heb ik ook gehad t.o.v de GR5.

Café’s in Frankrijk
Voor mijn koffie ben ik onderweg aangewezen op een café. Maar net als in Nederland zijn ook deze in Frankrijk steeds meer opgedoekt. De enigen die het hoofd boven water houden hebben zich helemaal gericht op de gokverslaafden. Iedere nog bestaande kroeg - buiten de toeristische gebieden – hebben zich aan Loto, Francaise des Jeux of PMU overgeleverd. Trouwens toevallig (?) allemaal sponsors van (ploegen van) de Tour de France. Het is triest te zien hoe mannen en vrouwen( !) op een beduimeld papiertje achter hun Ricard DE winnende nummers zitten uit te rekenen. Iedere vijf minuten een nieuwe trekkingsronde met nieuwe kansen (voor de organisator). Op het scherm komt dan de tekst : "Dans cette localité on 13 juillet un prix de €12 .738".

Geen opmerkingen: